 |
 |
||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Budynek w kształcie litery T z murowanym parterem i szachulcowym piętrem stał w Jedlince Górnej (Blumenau) nieopodal znanej gospody „Wiesenmühle”. Wybudowany został w 1722 r. przez G. Schneidera, o czym świadczyła inskrypcja nad drzwiami z kutego żelaza na parterze: "Dies erbaute G. Schneider Anno 1722". Za tymi drzwiami znajdowało się pomieszczenie ze sklepieniem kolebkowym, służące początkowo handlowi lnem. Oprócz niego na parterze było jeszcze jedno pomieszczenie mieszkalne. W 1738 ...
Budynek w kształcie litery T z murowanym parterem i szachulcowym piętrem stał w Jedlince Górnej (Blumenau) nieopodal znanej gospody „Wiesenmühle”. Wybudowany został w 1722 r. przez G. Schneidera, o czym świadczyła inskrypcja nad drzwiami z kutego żelaza na parterze: "Dies erbaute G. Schneider Anno 1722". Za tymi drzwiami znajdowało się pomieszczenie ze sklepieniem kolebkowym, służące początkowo handlowi lnem. Oprócz niego na parterze było jeszcze jedno pomieszczenie mieszkalne. W 1738 r. właścicielem budynku został kupiec lnem Willers, którego syn wybudował w 1744 r. skrzydło środkowe z barokowym salonem na piętrze o 7 m długości i 6,5 m szerokości. Już prowadzące na piętro drewniane schody, których narożne słupy wieńczyły rzeźbione wazy z kunsztowną poręczą zwracały uwagę gości. Przedsionek na piętrze zdobiły polichromie z pnączami i kwiatami oraz 4 duże obrazy przedstawiające 4 jeźdźców symbolizujących cztery pory roku.
Pokaż więcej
Pokaż mniej
Ściany i sufit barokowego salonu z 7 oknami zdobiły malowidła o różnej wartości artystycznej. Szczególną ozdobę salonu stanowił wartościowy piec kaflowy z białych kafli z niebieską ramką. Budynek służył początkowi handlowi lnem, później odziedziczył go wrocławski profesor uniwersytecki Karl Ernst Christoph Schneider i odtąd był on domem letniskowym. Po śmierci profesora Schneidera w 1856 r. jego 7 synów, z których aż pięciu było profesorami, spotykali się często w odziedziczonym domu, który od tego czasu nazywano "domem profesorów" (Professorenhaus). Drugą swą nazwę "Schietingerhaus" budynek otrzymał od innego mieszkańca, malarza Alberta Schietingera, żonatego z wnuczką prof. Schneidera. W 1923 r. budynek został sprzedany przez wnuka prof. Schneidera. Przed wojną istniały plany utworzenia w nim muzeum tekstylnego. Wg: "Unvergessene Waldenburger Heimat", Verlag Helmut Schal, Norden, 1969 Powojenne losy budynku nieznane. |
|||||||||||||||||||||||||||
|
||
|
||
|
||
|
|
|||||||||||
Dom profesorów na innych fotografiach
|
|||||||||||
|
|
|||||||||||
 |
|
||
|---|---|---|---|